13 minuten – Sarah Pinbourough

Wat zijn er veel recensies van YA-boeken de laatste online verschijnen! Ik ben de afgelopen weken een soort kleine TBR aan het afwerken en daar stonden/staan erg veel Young adults op, waaronder 13 minuten. Sinds het boek in augustus is verschenen heb ik ontzettend veel enthousiaste en erg positieve recensies gelezen. Zo’n beetje iedereen die ik ken gaf het boek vier of zelfs vijf sterren en raadde het aan. Het kon niet anders dan dat ik het boek ook zo tof zou vinden, toch? 

Ik was dertien minuten dood.

Ik kan me niet meer herinneren hoe ik in het ijskoude water terechtkwam, maar dit weet ik nog wel: het was geen ongeluk en ik was niet suïcidaal.

Ze zeggen dat je je vrienden dichtbij moet houden en je vijanden nog dichterbij, maar als je een tiener bent, is het moeilijk om ze uit elkaar te houden. Mijn vrienden houden van me, dat weet ik zeker. Maar dat betekent niet dat ze niet hebben geprobeerd om me te vermoorden. Of wel?

En dat vond ik dus niet, haha. Ik snap eerlijk echt niet waarom iedereen dit boek nou zo ontzettend tof vindt. Ja, ongeveer 60 pagina’s zijn best wel spannend en het einde is misschien voor niet iedereen heel erg voorspelbaar, maar verder stelde het boek naar mijn mening niet echt heel veel voor. Goed, mijn recensie dus.

Waar psychologische (YA-)thrillers vaak bijzondere en intrigerende personages heeft, vond ik ze in 13 minuten behoorlijk oppervlakkig en vooral erg stereotype. Zonder dat ik al veel over ze had kunnen lezen kon ik al vrij snel invullen wat ze gingen doen en hoe ze in elkaar zaten. Niemand was ook echt leuk om over te lezen. Ik ergerde me vooral mateloos aan Becca en Natasha. De dynamiek tussen die twee en ook tussen de andere personages vond ik echt om te huilen. Als de auteur de personage net iets beter had uitgewerkt en iets meer likable had gemaakt, had ik veel meer leesplezier gehad.

Als ik een psychologische thriller lees, hoop ik altijd dat de spanning en de mysterie een beetje tussen de regels is opgebouwd, een soort spanning dat onder je huid gaat zitten. Dat had ik ook echt gehoopt bij 13 minuten, maar helaas kabbelde het bij de eerste 250 pagina’s allemaal een beetje voort. Iets over de helft kom je erachter wat er nu precies bij de rivier is gebeurd en dan kabbelt het weer voort. Elke pagina die ik omsloeg was ik benieuwd of nu eindelijk dat wauw/wtf momentje zou komen, maar helaas. Ik heb ‘m niet ontdekt.

Als je niet zo vaak psychologische thrillers leest, snap ik ergens wel dat het einde je van je sokken kan blazen. Nu zeg ik niet dat ik dat soort thrillers verslind, maar ik heb er de afgelopen jaren behoorlijk wat gelezen en in 13 minuten kon ik niet echt iets nieuws ontdekken, helaas. Het einde en de dader vond ik niet echt verrassend en het was meer zoiets van: o, laten we dat personage ook maar even wat sociopatische trekjes geven. Erg jammer, want het einde had zoveel beter uitgewerkt kunnen worden. Misschien komt het ook doordat ik Sarah’s andere boek, Wat jij niet ziet, heb gelezen, maar wat dat betreft deed ze niet echt iets nieuws.

Nou, zoals je kunt lezen ben ik niet echt van mijn sokken geblazen van dit boek. Ik snap niet echt waar de hype rondom dit boek nou vandaan komt en ik ben niet van plan om andere boeken van deze auteur te gaan lezen. Echt jammer, want ik had echt gehoopt op een ijzersterke thriller. Als je nieuw in dit genre bent, kan het een aanrader zijn, maar echt nieuw zijn de plottwists en het einde niet.

Heb jij wel eens gehyped boek gelezen dat je enorm vond tegenvallen?

Liefs,
Marleen

Titel: 13 minuten ♥ Auteur: Sarah Pinbourough ♥ Uitgeverij: Best of YA
Aantal pagina’s: 344 ♥ ISBN: 9789000355709  ♥ Waardering: **