Een van de boeken waar ik begin dit jaar het meeste uitkeek was De gestolen erfgenaam, het nieuwe boek van Holly Black én een soort van vervolg in de heerlijke Elfhame-serie. Aangezien we tijdens verschijning (eind juni) op wereldreis waren, had ik deze gepre-orderd, want ik wilde natuurlijk de limited edition in mijn kast hebben! Ik las het boek vorige week uit en vandaag lees je mijn recensie, lees je mee?
Een onwillige prins. Een weggelopen koningin. En een zoektocht die hen allebei kan vernietigen.
Het is acht jaar geleden dat de Strijd met het Serpent beslecht werd. In het kille noorden heeft vrouwe Noren van het Hof der Tanden de IJzige Citadel terugveroverd. Daar smeedt ze een plan om monsters van hout en sneeuw te scheppen met behulp van een oude relikwie. De zelfgemaakte wezens zullen zich gedragen als marionetten en niets lijkt Noren nog tegen te houden om haar wraak uit te voeren.
Haar dochter Suren, kroonprinses van het Hof der Tanden en de enige persoon die nog invloed op haar heeft, is gevlucht naar de mensenwereld. Net op het moment dat Suren denkt dat iedereen haar vergeten is wordt ze gevonden door niemand minder dan prins Eik, erfgenaam van Elfhame. Dit is de man waar ze ooit mee had moeten trouwen en ook de man waar ze al jarenlang een hekel aan heeft. Eik, inmiddels zeventien, is nog even charmant, mooi en manipulatief. Hij is op een missie die hem naar het noorden zal leiden en heeft Surens hulp hard nodig. Maar als ze akkoord gaat zal ze haar hart moeten beschermen tegen de jongen die ze ooit kende en de prins die ze voor geen goud vertrouwt…
Toen ik jaren geleden De wrede prins las, moest ik daar eventjes inkomen. Het begin was vrij vlak en saai, dus ik heb twee pogingen nodig gehad om dit boek te lezen. Daarna vloog ik door de rest van de serie, want de wereld die de auteur heeft geschapen is geweldig. Maar dat begin? Mwa, haha. Helaas had ik dat ook een beetje bij De gestolen erfgenaam. Ik las de eerste 70 pagina’s, vond ‘m vrij saai en heb ‘m vervolgens een paar weken aan de kant gelegd. Maar ik was toch wel nieuwsgierig en besloot verder te lezen. Hoewel de spanning er wel meer in komt, blijft het verhaal vrij vlak en eentonig. De spanning die in de andere delen in de serie zit, die ontbrak hier net iets teveel om echt gegrepen te worden.
Wel vond ik de personages heel erg tof. Ik had van te voren verwacht dat je dit boek vanuit Eiks perspectief zou lezen, maar dat is niet het geval. En dat vond ik eigenlijk wel een toffe twist. Je leert hem absoluut kennen, maar wel door de ogen van iemand die hem eigenlijk gedurende het hele boek wantrouwt. Suren is namelijk een bijzonder karakter, die weliswaar perfect in de wereld van Elfhame past, maar tegelijk ook echt een buitenbeentje is. Perfect voor een fantasy boek, natuurlijk. De karakters worden goed uitgewerkt en het zijn waardige opvolgers van Cardan en Jude (hoewel, kan iemand ooit echt tippen aan Jude en Cardan? ;)).
Ik schreef hierboven al, het was allemaal vrij vlak en de spanning bleef uit. Er wordt wel toegewerkt naar een plottwist, maar die zag ik eigenlijk al heel snel aankomen. Dit zorgde voor best een anticlimax, wat echt jammer was. Het boek eindigt met een cliffhanger en hoewel ik daar op zich benieuwd naar ben, zou deze niet direct bovenaan mijn TBR belanden. Daarvoor ben ik denk ik net teveel teleurgesteld in dit vierde deel, zeker omdat De gevallen koning en De verbannen koningin echt heel erg tof waren.
Ik heb mixed feelings over dit boek. Aan de ene kant was het tof om weer terug te zijn in de wereld van Elfhame, maar tegelijkertijd is het verhaal net iets te saai om echt van te kunnen genieten. Zonde! Hopelijk wordt het vervolg beter!
Heb jij dit boek al aan je verzameling toegevoegd?
Liefs,
Marleen
Titel: De gestolen erfgenaam ♥ Auteur: Holly Black ♥ Uitgeverij: Boekerij
Aantal pagina’s: 368 ♥ ISBN: 9789022598702 ♥ Waardering: ***,5
Lees hier mijn recensies van de andere delen in deze serie:
De wrede prins (Elfhame #1)
De gevallen koning (Elfhame #2)
De verbannen koningin (Elfhame #3)
