Jane Eyre van Charlotte Brontë – Mijn leeservaring

Eind oktober verscheen er een artikel online rondom mijn leeservaring van Woeste hoogten van Emily Brontë. Ik vond dat een van de leukste artikelen die ik heb geschreven en ik besloot daarom om een soort gelijk artikel te schrijven over de tweede klassieker die ik samen met Janneke las, namelijk Jane Eyre. Vandaag lees je mijn leeservaring met dit boek!

Zoals ik al schreef in het artikel van Woeste hoogten vind ik het een beetje gek om een recensie te schrijven van een boek dat al eeuwen oud is, dus daarom schrijf ik een verslag van mijn leeservaring. Ik kende het verhaal van Jane Eyre globaal, maar heb nooit het boek gelezen of een verfilming gezien.

Na Woeste hoogten was de drempel niet zo heel hoog om er in te beginnen. Zoals je kon lezen in dat artikel was ik/waren we niet echt fan van Woeste hoogten, dus Jane Eyre kon eigenlijk alleen maar beter worden. Hoewel dit boek een stuk dikker is (bijna het dubbele qua pagina’s) kwamen we hier veel beter doorheen. Wederom lazen we elke dag een hoofdstuk en hoewel sommige hoofdstukken redelijk lang waren, was het echt prima te doen. In iets minder dan 1,5 maand hebben we onze tweede klassieker gelezen.

Het boek wordt verteld vanuit het perspectief vanuit Jane Eyre zelf en ze kijkt terug op haar verleden. Het begint als ze nog erg jong is en ze vertelt vervolgens erg uitgebreid hoe haar leven is verlopen, wat ze heeft meegemaakt en hoe ze uiteindelijk terecht is gekomen op de plek vanwaar ze haar verhaal aan de lezer verteld. Deze schrijfstijl was een stuk fijner en meer leesbaar in vergelijking met het boek geschreven door haar zus Emily Brontë. Alle onderdelen van het verhaal zijn interessant om te lezen en relevant voor het verhaal. Maar sommige dialogen en bepaalde stukken zijn echt wel langdradig. Ik denk dat op basis daarvan het boek ook wel 100 pagina’s korter had gekund.

Wat ik heel tof vind bij het lezen van klassiekers is dat alles destijds zo ander was. Niet alleen qua techniek en omgang, maar ook de manier waarop Charlotte Brontë het verhaal heeft verteld. Een man als Rochester – tenminste op de manier waarop hij is neergezet door de auteur – zou nu absoluut niet meer aantrekkelijk worden gevonden als fictief personage. Het is een bijzonder figuur, met een bijzonder karakter en soms lijkt die man wel bipolair. Ik vond het echt leuk om te lezen hoe het in die tijd blijkbaar compleet acceptabel is (anders was het natuurlijk nooit zo’n klassieker geworden).

Maar waar ik het meest van heb genoten is Jane zelf. Wat een fantastisch personage. Tijdens het lezen heb ik haar soms bijna hardop aangemoedigd, want wat een stoere tante. Ze is badass, niet op haar mondje gevallen en weet precies wat ze wil. Geen gedwee kind die zomaar doet wat er van haar wordt gevraagd, maar ze deelt lekker haar mening. Houd ik van. Maar ik had ook enorm met haar te doen, want wat een drama heeft ze in haar korte leven gehad. En de ontluikende liefde tussen Jane en Rochester is zo aandoenlijk, ook al zou die relatie nu compleet verknipt zijn.

Ik heb echt genoten van deze klassieker, hoewel ik ook wel blij was dat ‘ie uit was, haha! Ruim 600 pagina’s was echt iets teveel van het goede, maar ik ben echt trots op ons dat we onze tweede klassieker hebben gelezen. Op dit moment lezen we Onder moeders vleugels, oftewel Little Women van Louisa M. Alcott en daarna gaan we door in Trots en vooroordelen van Jane Austen. Zin in!

Heb jij Jane Eyre ooit gelezen?

Liefs,
Marleen