Waarschijnlijk zal ik deze week niet de enige zijn geweest die smachtend zat te wachten op het tweede deel van het derde seizoen van Bridgerton. Het was PUUR genieten, maar dat is natuurlijk ook niet zo gek met de boeken van Julia Quinn. Inmiddels is er weer een nieuw boek in het Nederlands verschenen, namelijk het vierde en laatste boek in de Smith-Smythe-reeks. Vandaag lees je wat ik er van vond.
Sir Richard Kenworthy moet binnen een maand een bruid zien te vinden, dus hij weet dat hij niet al te kieskeurig kan zijn. Maar als hij op een van de beruchte muzikale avonden bij de Smythe-Smiths de dochter des huizes Iris Smythe-Smith ontmoet, weet hij dat hij de ware heeft gevonden. Iris lijkt misschien een muurbloempje, maar onder haar teruggetrokken gedrag gaat iets heel anders schuil.
Iris is er al aan gewend dat anderen haar vaak verkeerd inschatten. Met haar lichtblonde haar en haar onderkoelde maar soms venijnige humor valt ze niet op, en dat vindt ze helemaal prima. Ze is er dan ook helemaal niet van gediend dat Richard toenadering zoekt en ze bekijkt zijn geflirt met grote achterdocht. Als Richard haar een aanzoek doet, is ze ervan overtuigd dat er iets niet klopt. Maar haar hart denkt er heel anders over en wil niets liever dan ja zeggen.
Ik vind het heel lastig wat ik van dit boek moet vinden. Aan de ene kant was het weer genieten zoals we van Quinn gewend zijn: fijne schrijfstijl, een bepaalde aantrekkingskracht tussen de personages en natuurlijk de sfeer van de Regency-periode. Ook vond ik de hoofdpersoon, Iris, echt een heerlijke vrouw. Stoer, niet op haar mondje gevallen en ook geen standaardpersonage zoals we vaker in Quinns boeken zien. Ik vond haar echt heel erg leuk. Een tikkeltje naïef, maar ook wel logischerwijs naïef en daarom is ze juist zo leuk.
Maar… de mannelijke hoofdpersoon was verschrikkelijk. Dit boek moeten ze met een grote rode vlag verkopen, want wat was dat een ongelofelijke lul. Juist om Sir Richard Kenworthy is dit boek enorm fout, zelfs voor de periode waarin dit boek zich afspeelt. Ik las na het lezen een review op Goodreads en daarbij werd geschreven dat de naam goed gekozen was (Richard = Dick) en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Slechtste ‘hero’ die Quinn tot nu toe heeft geschreven. Eerder een ‘villain’.
Oke, toegegeven, ik zag het einde (of het geheim van Richard) niet aankomen en dat was goed gedaan. Maar tegelijk is het geheim zo schokkend en zo fout, dat ik ook wel blij was dat ik het niet zag aankomen. Wel moet ik zeggen, het idee is origineel. Maar tegelijk ook weer zo anders dan anders, dat ik het dus echt heel erg fout vond. Ik wil er niet al teveel over zeggen, maar als dit het eerste boek van Julia Quinn zou zijn die ik ooit had gelezen, had ik nooit meer een ander boek van haar opgepakt.
Heel erg jammer dat boek zo’n tegenvaller was en dat kwam puur om de mannelijke personage. Begin maar vast te zwaaien met de rode vlag, helaas!
Heb jij dit boek al gelezen?
Liefs,
Marleen
Titel: Een prachtig slotakkoord ♥ Auteur: Julia Quinn ♥ Uitgeverij: Boekerij
Aantal pagina’s: 364 ♥ ISBN: 9789022598436 ♥ Waardering: **,5
Ik heb dit boek gekregen als recensie-exemplaar, dankjewel Boekerij!
