Een hele tijd geleden verscheen hier een duo-recensie online. Samen met Mandy las ik Een bijna eindeloze afstand en wij besloten het boek samen te bespreken voor hier op de blog. Hoewel je er misschien wel een beetje uit kunt halen dat ik fan ben van dit boek wil ik je de normale recensie ook niet onthouden. Komt ‘ie!
Shirin is het zat om altijd maar aangestaard, beledigd of zelfs aangevallen te worden. Ze is niet meer verbaasd dat mensen vreselijk kunnen zijn, alleen maar vanwege haar afkomst, religie en de hijab die ze draagt. Ze is er klaar mee dat mensen haar niet zien om wie ze is, maar altijd direct een oordeel klaar hebben, en denken te weten wat ze denkt of voelt.
Het is 2002, een jaar na de aanslagen van elf september in New York, en het is een heftige en verwarrende tijd. Shirin sluit iedereen buiten, en verliest zichzelf in muziek en breakdance. Ocean James is de eerste persoon in tijden die haar echt lijkt te willen leren kennen, maar ze komen uit twee schijnbaar onverenigbare werelden. En Shirin heeft de muur om zich heen zo zorgvuldig opgebouwd dat ze niet weet of ze wel in staat is om hem af te breken.
Ik zeg het gewoon nog maar een keer, maar: Wat. Kan. Dit. Mens. Schrijven! Ik was al bekend met de schrijfstijl van Tahereh Mafi uit de Vrees me-serie, maar ook dit boek zit vol met prachtige zinnen die steeds maar opnieuw en opnieuw wilt lezen. Als je wilt kun je een heel stapeltje met bookmarks kwijt tussen de pagina’s van Een bijna eindeloze afstand. Ik heb een aantal quotes opgeschreven en een aantal deel ik hier in mijn recensie. Waaronder deze:
Ik kon mensen niet meer van monsters onderscheiden.
Ik schreef het in de duorecensie al, maar het deed soms letterlijk pijn om dit boek te lezen. Ik vond het ongelofelijk hoe sterk, krachtig en emotioneel Tahereh Mafi dit verhaal op papier heeft gekregen. In het voorwoord schreef ze al dat ze dit zelf heeft meegemaakt en ik hield dat continue in mijn achterhoofd. Hoe verschrikkelijk is de wereld dat andere mensen je overspoelen met zoveel haat? Maar niet alleen jongeren, maar ook docenten en zelfs je eigen ouders? Zo heftig en zo pijnlijk!
Er was een tijd geweest waarin mijn aanwezigheid mensen alleen verwarde; vroeger was ik gewoon een raar toe, het soort onbegrijpelijke entiteit die je makkelijk kunt negeren, makkelijk ter zijde kunt schuiven. Maar op een dag, in de nasleep van een afschuwelijke tragedie, was ik opeens wakker geworden in de spotlights.
Dit boek drukt je eigenlijk met de neus op de feiten en laat je nadenken over wat je zelf denkt en ook wat je zelf vindt. Zelf heb ik nooit hoeven te dealen met alle gruwelijkheden waar Shirin in het boek echt dagelijks mee te maken krijgt, maar alsnog weet Mafi het bijna herkenbaar te maken. Je kunt je zo ontzettend goed inleven in de hoofdpersoon. Dit is echt een boek dat iedereen moet lezen, of je er nu mee te maken krijgt of niet. Laat dit boek alsjeblieft een les zijn voor iedereen.
Je begrijpt dat je dit boek echt, echt moet lezen als je dat nog niet hebt gedaan (of gewoon nog een keertje, dat mag ook). Dit boek is echt een must read voor iedereen en zelfs verplichte leeskost op middelbare scholen. Nogmaals: LEES DIT BOEK!
Liefs,
Marleen
Titel: Een bijna eindeloze afstand ♥ Auteur: Tahereh Mafi ♥ Uitgeverij: Blossom Books
Aantal pagina’s: 263 ♥ ISBN: 9789463491280 ♥ Waardering: *****
De pijn werd een drumbeat, een ritme waarop ik een liedje had kunnen schrijven. Het was er altijd, strak en gestaag, en nam maar zelden af. Overdag leerde ik het geluid uit te bannen, maar ‘s nachts schreeuwde het me toe, dwars door het gat in mijn borst.
