Een tijdje geleden ontving ik een persbericht van Luitingh Sijthoff met hun nieuwste thriller, Doggerland. Een boek dat hoge ogen moest gooien en het zou de nieuwste thrillersensatie van Scandinavië zijn. Hoewel ik niet heel veel thrillers lees ben ik altijd wel in voor een spannend verhaal dus ik meldde me aan. Vandaag lees je mijn recensie!
Het is de ochtend na Oistra, het oesterfestival op de Doggerlandeilanden. Inspecteur Karen Hornby wordt wakker met een verschrikkelijke kater – maar dat is nog de minste van haar problemen. Naast haar in bed ligt haar baas. Dan komt het bericht dat er een vrouw bruut is vermoord en wordt Karen op de zaak gezet. Het slachtoffer blijkt de ex van haar baas te zijn. De complicaties verergeren en Karen realiseert zich dat het onderzoek verstrikt raakt in persoonlijke verhoudingen en de geschiedenis van het eiland.
Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen, ik vond Doggerland echt zwaar tegenvallen. Ik heb het boek grotendeels met veel tegenzin gelezen, helaas. Ik denk dat ik gewoon geen type ben voor Scandinavische thrillers. Andere boeken in dit specifieke genre spreken me over het algemeen niet aan en Doggerland heeft het alleen maar bevestigd. De auteur gaf ongelofelijk veel informatie over de omgeving, de mensen en irrelevante geschiedenissen waardoor ik compleet niet in het verhaal kwam, zo jammer!
Ook hangt dit boek van clichés in elkaar. Een vrouwelijke rechercheur die heel wat heeft meegemaakt, een puur mannelijke afdeling die allemaal commentaar en gezeik over hoofdpersoon Karen heen gooien (heel vrouwonvriendelijk en vooral zo niet nodig) en iedereen is aan de drank. Clichés kunnen het prima doen als aanvulling, maar niet als het hele boek daar op loopt. Je kunt juist deze clichés -want toegegeven: soms doen ze het behoorlijk goed – gebruiken om een origineel verhaal neer te zetten.
En dan de spanning? Ik had een idee dat de auteur die een beetje was vergeten. Ik heb geen enkel moment op het puntje van mijn stoel gezeten en dat vind ik toch wel een dingetje van zorg bij een thriller. Op zich is de sfeer – grillig en grauw – passend, maar verder gebeurt er echt heel weinig. Ja, het einde is op zich redelijk spannend, maar niet perse origineel en dat vond ik jammer. Ook door de langdradigheid van de omgeving zorgt er niet voor dat je dit boek zo snel mogelijk uit wilt lezen.
Nee, helaas, Doggerland was echt echt niet mijn ding. Als je houdt van Scandinavische thrillers en niet vies bent van uitgebreide beschrijvingen dan kan dit boek zomaar iets voor jou zijn. Ik vond ‘m echt tegenvallen en kom niet hoger dan 2 sterren. Jammer!
Lees jij graag Scandinavische thrillers?
Liefs,
Marleen
Titel: Doggerland: Misleiding ♥ Auteur: Maria Adolfsson ♥ Uitgeverij: Luitingh Sijthoff
Aantal pagina’s: 320 ♥ ISBN: 9789024582402 ♥ Waardering: **
Ik heb dit boek mogen ontvangen als recensie-exemplaar van Luitingh Sijthoff, dankjewel!
1 reactie
Ik kijk ze wel graag, want dan heb je die onnodige beschrijvingen niet (want die zie je toch wel). Geschreven zijn ze dan weer niet aan mij besteed.