Ergens vorig jaar las ik het boek Twintig regels liefde van Rowan Coleman. Ik genoot van boek en vooral van de schrijfstijl van de auteur. Toen bekend werd dat Boekerij een ander boek van deze schrijfster op de markt bracht was ik erg nieuwsgierig. Zodra het boek bij de bibliotheek te reserveren was, stond er een reservering op mijn naam en ik begon al snel toen het boek binnen was. Vandaag lees je wat ik van het boek vind.
De naam van je eerste kind. Het gezicht van je geliefde. Je eigen leeftijd. Je adres… Stel dat je herinnering aan al deze doodgewone dagelijkse dingen ineens zou beginnen te vervagen? Hoe ga je dan door het leven? Kun je je kinderen nog grootbrengen? Opnieuw verliefd worden? Als Claire, moeder van twee dochters, een van drie en een van twintig, haar herinneringenboek begint te schrijven, weet ze al dat dit boek vol aantekeningen, fragmenten en anekdotes over niet al te lange tijd het enige zal zijn dat haar dochters en haar echtgenoot nog van haar hebben. Maar hoe vindt ze de kracht om het verleden te koesteren en vast te houden nu de toekomst als los zand door haar vingers glipt?
Dit boek is hartverscheurend. Punt. Het verhaal is in dat ene woord heel goed samen te vatten. Ik heb regelmatig met tranen in mijn ogen een bladzijde omgeslagen en de emoties gierden door mij heen tijdens het lezen. Maar ondanks de hartverscheurende situatie waar alle personages zich in bevinden, bevat het verhaal ook heel veel humor. Claire kan nog steeds op veel momenten haar ziekte met een glimlach aan en ook worden in huize Armstrong genoeg grappen gemaakt. Deze ‘zwarte’ humor zorgt dat – ondanks het zware onderwerp alzheimer – het boek toch nog luchtig blijft.
Het hele verhaal rondom Claire en haar gezin is ontzettend geloofwaardig. Door de schrijfstijl kun je je helemaal inleven in Claire en de anderen en geloof je elk woord en elke gebeurtenis. Nu heb ik niet veel boeken gelezen met het onderwerp alzheimer (en allemaal helemaal niet met een personages met zo’n jonge leeftijd), maar het is echt een boek waarbij je je voor kunt stellen hoe het er daadwerkelijk aan toe gaat. Je zou bijna kunnen zeggen dat het ‘herkenbaar is’. Je ervaart en voelt precies hoe het zou kunnen zijn als je zelf alzheimer hebt of hoe het is als een dierbare deze verschrikkelijke ziekte heeft.
Het boek wordt geschreven uit verschillende perspectieven en op deze manier ervaar je dus de ziekte uit verschillende oogpunten. Ook de herinneringen die worden opgeschreven in hét boek voor de dochters hebben een mooie toevoeging. Ze hadden misschien weggelaten kunnen worden, maar zo laat je wel zien hoe belangrijk herinneringen en mooie momenten voor een alzheimerpatiënt zijn.
Boek voor mijn dochters is een heerlijke feelgood met een zwart randje. Het laat je duidelijk en vooral heel herkenbaar meeleven met een gezin waarbij een belangrijk persoon de ziekte van alzheimer heeft. Rowan Coleman heeft weer een prachtige roman met dit boek geschreven!
Heb jij al eens een boek van Rowan Coleman gelezen?
Liefs,
Marleen
Titel: Boek voor mijn dochters ♥ Auteur: Rowan Coleman ♥ Uitgeverij: Boekerij
Aantal pagina’s: 317 ♥ ISBN: 9789402307368 ♥ Waardering: ****
