Er zijn boeken die gelijk je aandacht trekken. In de najaarscatalogus van Boekerij stond zo’n boek en dat boek was Vox van Christina Dalcher. De flaptekst klonk enorm actueel, maar vooral angstaanjagend en heftig. Ik las het boek en kan alleen maar beamen dat dit boek terecht mijn aandacht trok. Vandaag lees je mijn recensie.
Je mag honderd woorden per dag spreken. Eén woord meer en je krijgt een stroomstoot van duizend volt. Welkom in het nieuwe Amerika.
Dr. Jean McClellan brengt haar tijd in stilte door. Ze heeft een teller om haar pols die elk woord bijhoudt dat ze spreekt. Ieder woord boven de honderd zorgt voor een krachtige stroomstoot. En dat is niet de enige maatregel die de nieuwe regering heeft opgelegd.
Sinds er een extreem conservatieve partij aan de macht is gekomen, zijn miljoenen vrouwen hun baan kwijtgeraakt. Hun bankrekeningen zijn bevroren, hun paspoorten ingetrokken. Meisjes leren niet langer lezen en schrijven. Wie zich niet aan de regels houdt, wordt weggevoerd naar een heropvoedingskamp en komt nooit meer terug.
Dan staan er ineens twee mannen op de stoep. Voordat Jean het zwijgen werd opgelegd, was ze een begenadigd wetenschapper en nu is haar kennis hard nodig. De mannen doen Jean een aanbod dat ze niet kan weigeren: ze mag weer ongelimiteerd praten. Maar tegen welke prijs?
Jeetje, wat een ongelofelijk, griezelig en angstaanjagend boek heeft Christina Dalcher geschreven. Vanaf het begin zat ik gelijk in het verhaal en was het heel erg moeilijk om het boek weg te leggen. Hoewel dit (voor nu) absoluut fictie is, zie je nu zoveel gekke en vreemde dingen in de wereld gebeuren, dat het zomaar kan zijn dat dit in de toekomst geen fictie meer is. De manier waarop de auteur dit verhaal heeft neergezet is zo realistisch en eng, dat ik af en toe het idee had dat je een krantenbericht aan het lezen bent.
Misschien ging het ook zo met de nazi’s in Duitsland, met de Serven in Bosnië, met de Hutu’s in Rwanda. Ik heb me vaak afgevraagd hoe kinderen zich tot monsters kunnen ontpoppen, hoe ze leren dat doden gerechtvaardigd is en de onderdrukking dé manier, hoe de hele wereld binnen één enkele generatiekan veranderen en alles op zijn kop wordt gezet.
Het verhaal zit ontzettend sterk in elkaar. De schrijfstijl is wel af en toe een beetje chaotisch. Je moet je aandacht er echt goed bijhouden, al is dat natuurlijk niet perse een slecht iets. Dat zorgt ervoor dat je ook echt wel voor dit boek moet gaat zitten om alle gruwelijkheden in je op te nemen. Daarnaast wordt het op sommige momenten ook behoorlijk technisch en daar kun je af en toe – zeker als je helemaal geen kaas hebt gegeten van biologie en scheikunde – een beetje de weg bij kwijt raken. Ik vind het daarom ook een beetje lastig om dit boek onder een bepaald genre in te delen. Het is namelijk absoluut geen roman, maar ook niet echt een thriller. Laten we het een spannend drama noemen.
Maar toch vond ik het boek een paar minpuntjes hebben. De thema’s in dit boek kun je zien als een enorme aanval op de vrouw in het algemeen. Ik had dan heel graag gezien dat de hoofdpersoon Jean zichzelf juist als een sterke vrouw zou zien, maar zo gedraagt ze zich helemaal niet. Ze denkt continue terug naar een vroegere vriendin en dat voegde voor mij niet zoveel toe. Daarnaast was het einde ook te snel. De laatste twintig pagina’s voelden voor mij heel erg afgeraffeld. Best jammer!
Vox trok terecht mijn aandacht en zeker de eerste helft heeft mij echt omver geblazen. Ondanks dat het fictie is, zit het zo realistisch in elkaar dat het heel goed echt zou kunnen zijn. Een spannend drama dat ik je absoluut kan aanraden!
Zou jij dit boek graag willen lezen?
Liefs,
Marleen
Titel: Vox ♥ Auteur: Christina Dalcher ♥ Uitgeverij: Boekerij
Aantal pagina’s: 316 ♥ ISBN: 9789022588734 ♥ Waardering: ****
Ik heb dit boek als recensie-exemplaar ontvangen, dankjewel Boekerij!