Ik ben ontzettend trots op mijn verzameling Jojo Moyes boeken. Al haar vertaalde boeken staan (soms zelfs dubbel) te pronken in mijn boekenkast. Echter heb ik – tot mijn schaamte – nog niet alle boeken gelezen. Daar kwam vorige week eindelijk een beetje verandering in toen ik Zee van verlangen meenam in de trein. Vandaag lees je wat ik van deze – redelijk oude –roman vind.
Het is 1946 en de oorlog is eindelijk voorbij. Over de hele wereld beginnen duizenden vrouwen aan de soms maandenlange reis op weg naar de mannen met wie zij tijdens de oorlog getrouwd zijn. In Sydney, Australië gaat het vliegdekschip de Victoria scheep, met aan boord meer dan 600 vrouwen en ruim duizend officieren, op weg naar een nieuw leven in Engeland.
De zwangere Maggie, nuffige Avice, 16-jarige Jean en verpleegster Frances delen een hut. In weerwil van alle strenge regels raken de levens van de tijdelijke bewoners van de Victoria – bruiden en mariniers – steeds verder verstrengeld. Wat deze vier vrouwen van tevoren nooit hadden kunnen vermoeden blijkt een onontkoombare waarheid: soms is de reis belangrijker dan de bestemming…
In Zee van verlangen neemt Moyes je als lezer mee in een stukje onbekende geschiedenis. In/gelijk na de Tweede Wereldoorlog waren veel Australische vrouwen getrouwd met Britse of Amerikaanse soldaten. De desbetreffende soldaten waren allang weer terug thuis en de vrouwen werden op verschillende schepen naar de andere kant van de wereld gebracht. Het boek vertelt de verhalen van vier vrouwen die op een van die schepen zitten. In afwisselende perspectieven volg je de levens van die vier vrouwen, maar ook de levens van andere passagiers. Hoewel de geschiedenis erg uitgebreid en ook zeker mooi op papier is gezet, interesseerde mij deze geschiedenis niet zo. Ik lees graag over de Tweede Wereldoorlog, maar dit was gewoon een stuk geschiedenis die mijn interesse niet heeft, helaas. Dat zorgde er ook voor dat ik het boek niet met veel plezier las.
Daarnaast werd alles op een hele afstandelijke manier, bijna klinisch beschreven. Waar Moyes normaal gesproken je echt laat meeleven met de personages, ontbrak dat voor mij echt volledig. Ik voelde niets voor de vier vrouwen en las de pagina’s met grote desinteresse voor wat er nu weer zou gebeuren. Ik denk dat hier veel meer uit gehaald zou kunnen worden. Daarentegen zou het ook kunnen door de manier van leven, aangezien deze vrouwen allemaal heel afstandelijk en stijf waren. Maar alsnog vond ik dat de emoties die wel aanwezig waren niet mooi overkwamen.
Helaas heb ik het boek grotendeels met lichte tegenzin gelezen. Dit kwam vooral doordat het soms compleet onduidelijk was wie er aan het woord was. Er werden soms personages genoemd, die compleet niet geïntroduceerd waren. Dat zorgde voor veel verwarring en voor minder leesplezier. Wel vond ik het tof hoe Moyes alsnog het heden en verleden een beetje door elkaar heeft geweven en hoe alles op het einde mooi in elkaar werden verweven en alles eigenlijk wel duidelijk werd.
Nee, helaas, Zee van verlangen is voor mij het minste boek dat ik tot nu toe van Moyes heb gelezen. Wel ben ik uiteraard blij dat ik ook dit boek heb kunnen afvinken. Ik kan je dit boek aanraden als je geinteresseerd bent in dit specifieke deel van de geschiedenis, maar andere heeft mevrouw Moyes wel andere boeken die wat mij betreft stukken beter zijn!
Heb jij wel eens een boek van Jojo Moyes gelezen?
Liefs,
Marleen
Titel: Zee van verlangen ♥ Auteur: Jojo Moyes ♥ Uitgeverij: de Fontein
Aantal pagina’s: 458 ♥ ISBN: 9789026141706 ♥ Waardering: ***
Ik heb dit boek mogen ontvangen als recensie-exemplaar, dankjewel de Fontein!
