Grote kleine leugens – Liane Moriarty

Zo’n twee jaar geleden las ik Het geheim van mijn man, een roman van Liane Moriarty. Een boek dat me van te voren heel erg aansprak en waar ik ook erg nieuwsgierig naar was, maar die ik een beetje vond tegenvallen. Toch werd ik wel nieuwsgierig naar haar andere boeken en kocht ik al snel Grote kleine leugens. Het boek stond vervolgens heel lang in de kast, maar begin dit jaar kwam er via de Feelgood Club een verzoekje om dit boek samen te lezen. Mooi moment voor mij om dit boek eindelijk te lezen! Vandaag lees je wat ik er van vind.

Op de pittoreske basisschool Pirriwee Public eindigt het jaarlijkse ouderfeest in een chaos. Met gillende sirenes. Schreeuwende mensen. Een verbijsterde schooldirecteur. En een van de ouders: dood. Is er sprake van moord, een tragisch ongeluk of van een vreselijk ontspoorde ruzie? Wat de ouders van Pirriwee Public zullen leren is dat soms de kleinste leugens het aller gevaarlijkst zijn…

Helaas. Wat een tegenvaller! Het geheim van mijn man was geen uitzondering, want de boeken van Liane Moriarty zijn echt niet aan mij besteed. Ik heb dit boek met zoveel tegen zin gelezen, wil je niet weten. Het is aan de ene kant ook maar goed dat ik het boek samen met twee andere dames las, want anders had ik ‘m echt niet uitgelezen. De schrijfstijl was ongelofelijk chaotisch, vooral in het begin en ik kon er compleet niet inkomen. In het begin worden er heel veel personages geïntroduceerd, die in principe heel weinig met het verhaal te maken hebben en dat zorgt ervoor dat het niet makkelijker is om daadwerkelijk een band op te bouwen met het verhaal.

En man, man, man, wat een drama bevat dit boek. Natuurlijk blijkt het uit de flaptekst al dat het om een roman vol met dramatische gebeurtenissen gaat, maar het dramagehalte was toch wel iets te hoog. Bijna elk hoofdstuk bevat wel iets nieuws en waarbij ik regelmatig dacht, waarom?! Natuurlijk is het heel erg fijn dat je in boeken bij mensen een kijkje in de keuken krijgt, maar er is ook een reden dat bepaalde dingen achter gesloten deuren plaatsvinden. Bij Grote kleine leugens had ik regelmatig dat ik het eigenlijk niet hoefde te weten.

‘Komkommer! Is dat niet tegen wallen onder je ogen?’ zei Celeste ongeïnteresseerd. Madeline wist dat ze geen greintje belangstelling had voor een groot deel van het leven waar Madeline plezier aan beleefde: kleding, huidverzorging, make up, parfum, sieraden, accessoires. Soms keek ze naar Celeste met haar lange, koperblonde haar dat ze in een paardenstaart droeg, en dan had ze zin om haar op te pakken en met haar te spelen als met een van Chloes barbiepoppen.

Het hele boek draait om het grote geheim: wie van de ouders is er dood? Je leeft er heel wat pagina’s naar toe en uiteindelijk is het grote woord eruit. Je bent er eindelijk achter wie er is overleden en wat er daadwerkelijk allemaal is gebeurd op het jaarlijkse feest. Het einde zat op zich goed in elkaar, maar het was best snel afgeraffeld. In een paar bladzijdes kom je erachter wat er is gebeurd, wie er dood is en dan is het opeens klaar. Juist het einde had wel iets beter en uitgebreider gemogen.

Nee, helaas, Liane Moriarty is een auteur waarvan ik niet nogmaals een boek ga oppakken. De drama, de chaotische schrijfstijl en het behoorlijk abrupte einde zorgen ervoor dat ik dit boek eigenlijk de deur uit wil gooien. Grote kleine leugens vond ik een grote tegenvaller die ik met heel veel tegenzin heb gelezen.

Heb jij dit boek al gelezen?

Liefs,
Marleen

Titel: Kleine grote leugens ♥ Auteur: Liane Moriarty ♥ Uitgeverij: AW Bruna
Aantal pagina’s: 444 ♥ ISBN: 9789400506138 ♥ Waardering: **