Met de Hebban Feelgood Club lees ik regelmatig een boek samen. De ene keer een buddy read, de andere keer met z’n allen. Hartstikke gezellig en een fijne stok achter de deur om een bepaald boek nu eindelijk te lezen. Toen ik een aantal maanden geleden Een bijna eindeloze afstandkocht bij de Blossom Books Garage Sale reageerde lieve Mandy gelijk dat zij het boek ook nog in de kast had staan. We besloten het boek samen te lezen en gezamenlijk een artikel te schrijven, voor hier op de blog. Een keer een wat andere recensie dan je gewend bent, dus!
Shirin is het zat om altijd maar aangestaard, beledigd of zelfs aangevallen te worden. Ze is niet meer verbaasd dat mensen vreselijk kunnen zijn, alleen maar vanwege haar afkomst, religie en de hijab die ze draagt. Ze is er klaar mee dat mensen haar niet zien om wie ze is, maar altijd direct een oordeel klaar hebben, en denken te weten wat ze denkt of voelt.
Het is 2002, een jaar na de aanslagen van elf september in New York, en het is een heftige en verwarrende tijd. Shirin sluit iedereen buiten, en verliest zichzelf in muziek en breakdance. Ocean James is de eerste persoon in tijden die haar echt lijkt te willen leren kennen, maar ze komen uit twee schijnbaar onverenigbare werelden. En Shirin heeft de muur om zich heen zo zorgvuldig opgebouwd dat ze niet weet of ze wel in staat is om hem af te breken.
Marleen: Wat superleuk dat we samen dit artikel schrijven, Mandy! Super dat je wilt mee werken, haha. Ik was zo benieuwd naar dit boek, maar toch duurde het alsnog een paar maanden voordat ik erin begon. Had jij bepaalde verwachtingen voordat je begon?
Mandy: Heel tof dat ik mee mag schrijven aan een artikel voor op jouw blog! Voor mijn doen heb ik dit boek nog best snel opgepakt. Het lag pas sinds december in mijn kast, haha. Toen we de afspraak maakten om samen te lezen, was dat een goede reden om hem op te pakken. Enerzijds had ik geen verwachtingen, omdat ik nog nooit iets van deze schrijfster gelezen heb. Anderzijds leek het me een belangrijk verhaal over vooroordelen en racisme. Ik was heel benieuwd hoe de schrijfster deze onderwerpen in het verhaal zou gieten, zeker omdat ze zelf veel met dit soort onderwerpen te maken heeft gehad. Hoe zit dat met jou? Ben jij bekend met andere boeken van haar?
Marleen: Ja, ik heb de eerste drie delen uit de Vrees me-trilogie gelezen en ook Verdermeer. Dat zijn wel allemaal fantasy/dystopische YA, dus ik was heel erg benieuwd naar een contemporary!. Al gelijk vanaf de eerste pagina’s greep dit boek me. Eigenlijk al vanaf het voorwoord van Tahereh. Het boek is emotioneel, heftig en zo hartverscheurend. Het komt zo realistisch op mij over. Wat verschrikkelijk dat meisjes met deze shit moeten dealen.
Mandy: Helemaal mee eens. Het deed me echt oprecht pijn. Dat mensen jou kwalijk nemen wat anderen hebben gedaan. Iets waar jij als jong meisje zo ver vanaf staat en eigenlijk helemaal niet mee bezig zou moeten zijn op die leeftijd, maar toch de schuld van krijgt. Hoe vond jij dat de hoofdpersoon hiermee om ging?
Marleen: Ik vond het heel realistisch hoe Shirin hiermee handelde. Ik heb natuurlijk geen idee hoe het is om met dat soort haat om te gaan, maar ik vond het heel knap hoe het toch op een of andere manier herkenbaar kon zijn. Maar ik vond het vooral zo verbazingwekkend en angstaanjagend hoe kil mensen kunnen zijn. Hoe kunnen mensen zo veroordelend, zo harteloos zijn? En hoe ondoordacht? Het lezen deed af en toe echt letterlijk pijn. Ik dacht ook bij bijna elke pagina in hoeverre de auteur dit zelf allemaal heeft gemaakt. Mijn hart kromp regelmatig ineen bij de gedachte dat deze trieste gebeurtenissen voor zoveel meisjes dagelijkse werkelijkheid was en is.
Mandy: Wat mij vooral heeft geraakt is hoe Shirin niet alleen op school slecht werd behandeld, maar vooral hoe haar gevoel door anderen (waaronder docenten en vooral ouders) ondermijnd werd. Ouders die tegen je zeggen dat je nog van geluk mag spreken dat je alleen wordt uitgescholden, omdat zij nóg erger behandeld zijn in hun jeugd. Hoe verschrikkelijk is het als je gevoelens niet serieus worden genomen? Hoe eenzaam moet je dan wel niet zijn?
Marleen: Ja, verschrikkelijk eenzaam. Dit boek heeft me verscheurd. Wat. Een. Einde. Ik weet niet of mijn hart dit aan kan. Maar wat een fantastische schrijfstijl. Dit boek verdient niets anders dan 5 sterren en als ik er meer had kunnen geven had ik het gedaan. Een echte must read!
Mandy: Daar sluit ik me helemaal bij aan, ook van mij vijf sterren! Ik vond het zo’n mooi verhaal. Ook dat ze halverwege het boek besluit haar boosheid te laten varen en langzaam wat mensen toe durft te laten. Dit lijkt me een lastig proces en moeilijk om aan toe te geven, als de wereld tegelijkertijd zo hard en kwetsend is tegen je en je je zo onwelkom voelt. Echt een dikke aanrader! Het is zo’n belangrijk verhaal. Voor degene die het dagelijks mee moeten maken, maar ook als het onderwerp wat verder van je afstaat. Want ik heb van dit boek geleerd hoe belangrijk het is om je in een ander te kunnen verplaatsen. Laten we wat liever zijn voor elkaar.
Dankjewel lieve Mandy voor je bijdrage! Ik vond het een heel bijzonder boek, maar vooral erg fijn om dit samen te bespreken.
Lees jij wel eens samen met iemand anders een boek? En heb jij dit boek al gelezen?
Liefs,
Marleen (en natuurlijk van Mandy)
