Schildpadden tot in het oneindige – John Green

Een nieuw boek van een van de meest bekende auteurs in het genre? Count me in! Ik ben net als veel andere lezers fan van De weeffout in onze sterren en ik was dan ook erg nieuwsgierig naar het nieuwste boek van John Green. Ondanks mijn nieuwsgierigheid was ik ook een beetje terughoudend, aangezien ik bang was dat het nooit zo goed als De weeffout zou kunnen zijn. Dat is ook de reden dat ik nooit zijn andere boeken heb gelezen. Maar in Haarlem kocht ik twee weken geleden het nieuwste boek en begon er bijna gelijk in. Kijk je mee of het boek mij beviel?

Als sinds haar jeugd kampt Aza Holmes met hevige angsten. Soms twijfelt ze zelfs wie er aan het roer staat in haar leven: zij of har dwanggedachten. Als Aza en haar beste vriendin Daisy het nieuws horen over de voortvluchtige miljardair Russel Pickett en de beloning voor de gouden tip over zijn verblijfplaats, besluiten de twee op zoek te gaan. Het leidt hen naar Picketts zoon Davis, die samen met zijn broertje Noah op het enorme landgoed van zijn vader woont, in het gezelschap van een tuatara – een zeldzaam reptiel – die op het punt staat een fortuin te erven.

Davis maakt gevoelens in Aza los die haar kwetsbaarder maken dan ze al was. Terwijl ze steeds verder wegzinkt in de spiraal van haar gedachten, komt de waarheid over Russel Pickett langzaam aan het licht.

Ik wist eerlijk gezegd niet helemaal wat ik moest verwachten van dit boek, maar het verhaal was heel anders dan ik had verwacht (toch verwachtingen dus). Het is absoluut een John Green, met mooi opgebouwde zinnen en krachtige personages. En ondanks mijn hoge verwachtingen voor hem als schrijver is dit boek mij zeker niet tegengevallen. Het is zeker anders dan De weeffout, maar herkenbaar als een verhaal van een van de populairste YA-auteurs.

Onze lunchtafel had wel iets van zo’n stuk dat al eeuwen op Broadway wordt opgevoerd: de cast veranderde in de loop der jaren, maar de rollen bleven hetzelfde.

Zoals het in De weeffout om de ontluikende liefde tussen Hazel en Augustus gaat, draait De schildpadden om de vriendschappen van Aza. De vriendschap tussen haar beste vriendin Daisy is er eentje die heel veel jongeren zullen herkennen en dat is gelijk erg knap dat John Green dat als ‘volwassene’ heeft kunnen beschrijven. Ook de vriendschap met Davis groeit langzaam maar krachtig en bevat alle onzekerheden die je als tiener kunt ervaren met nieuwe oude vrienden.

Als de helft van de cellen in je niet jij is, komt dan niet dat hele idee van ‘ik’ als persoonlijk voornaamwoord enkelvoud op losse schroeven te staan, en zeker dat van ‘ik’ als de auteur van mijn lot, en ik viel een heel stuk in dat eindeloze wormgat, tot het me helemaal uit de kantine van de White River High School naar een niet-zintuigelijke plek bracht waar alleen echt gestoorde mensen mogen komen.

Een van de belangrijkste onderwerpen zijn de angsten van Aza. Het meisje is voor ontzettend veel dingen  bang en John Green geeft je hier een prachtig kijkje in. Hij heeft zelf ook psychische problemen en al Aza’s angsten zijn zo realistisch op papier gezet dat ik me helemaal kon inleven. Hoewel ik me goed in kon leven in Aza en het zeker kon begrijpen, kon ik me er ook weer heel weinig bij voorstellen. Schildpadden tot in het oneindige laat in ieder geval zien hoe heftig het is om met die angsten door het leven te moeten gaan.

Het probleem met happy endings is dat ze niet echt happy zijn, of niet echt een ending, snap je? In het echt leven worden sommige dingen beter en andere slechter. En uiteindelijk ga je dood.

Schildpadden tot in het oneindige is een realistisch verhaal dat door John Green erg knap op papier is gezet. Ondanks dat het duidelijk een verhaal van deze auteur is het zeker anders dan zijn populairste YA De weeffout in onze sterren. Een absolute aanrader en zeker niet alleen voor YA-fans!

Liefs,
Marleen

Titel: Schildpadden tot in het oneindige ♥ Auteur: John Green ♥ Uitgeverij: Gottmer
Aantal pagina’s: 303 ♥ ISBN: 9789025768539 ♥ Waardering: ****